|
|
نجوا |
paskocheh
|
Monday, July 05, 2004
<نجوا>
دل از بيداد ، فريادش بلند و آسمان فرساست تن از فرياد ، رنجور و در فکر يک نجواست دلم را دوزخی سازند و افيون تنهايی بر ِ سرخ آتَشش پيداست به زير تازيانه های بدمستی خواهش ، تنم رنجور و در نجواست چه می خواهی ای بد پيره مست خواهش ها در اين سيلاب و آشوبی که دل تنها و بی فرداست چه می خواهی از اين طفل نامعصوم بد پيکر ، که در شاهراه اين صحرا به ياد خويشتن ، تنهاست . برو زين پس جای ديگر ران اين ارابه ی مسموم خواهش ها ، که اين صفحه ی پر خش نوايش نی نی چوپان بی صحراست . نمی خواهم تو را ، زين پس نوايی گر تو داری سوی ديگر ران ، چرا که اين دل دگر مردست . می ترسم از اين انبان خواهش ها که دريايست و هر کجا چون چوبه ی داری به رويم سخت پيدا و ناپيداست . می ترسم از اين سيلاب رعد آسا ، که روی هر که باشد تو ، من سخت در هجومی ناجوانمردانه بی پرواست .  عكس از سايت فوتو
Comments:
Post a Comment
|
