دخترک نمدانست میانه راه سنگی به پایش خواهد خورد

بی پروا دوید و درخت را در آغوش کشید

بویید و بوسید

درخت دستش را خراشید

دخترک عقب کشید و دوباره در آغوشش کشید

درخت با باد همراه شد و دخترک را راند

دخترک پای درخت نشست و گریه سرداد شکوفه های درخت از گریه ی

دخترک شکفت

عطر شکوفه سوار باد

به سوی مشام دخترک رهسپار شد

اما

پای درخت دیگر کسی نبود

تنها زمین هنوز تر بود