سحر دويد ورفت و
شب رسيد
به آسمان نظاره گر
که اين چگونه مطلعی است
اين شب آنچنان به کار خويش
استوار می نگرد
گويی هيچ روشنی توان
ايستادن مقابلش را به چشم خويش
نديده است .

زمين و آسمان به خواب
تنها چشم روشن آسمان
اين تيغ هلال ماه بود
که به زير ابر زندگی خزيده است
زمين چنان به جبر تيرگی
به خواب رفته است گويی
هيچ صبح روشنی
برای خويش ندارد به چشم
سکوت را که بشکند
که بند بند تن مرا به هم گره زده
و هر رگم به درد آمده
اين منم که روزی آزاد بوده ام
امروز اينچنين روزگار
صبح روشنم ربوده است
منم که لبخند به لب
براه افتاده ام و اکنون
پس سياهی ها
به راه خويش گم گشته ام
کدام راه را بيابم
ار توان رفتن است

شيرين عبادي جايزه صلح نوبل را برد
اين خبر رو كه يكي از دوستان به من داد واقعا به عنوان يك
ايراني به ايشون افتخار كردم

چند وقت بود ننوشته بودم خودکارم رو برداشتم و نوشتم :

داشتم فکر می کردم با خودم خدا ما رو واسه دلتنگی آفريده ، هر کاری انجام
بدی آدم دلش تنگ ِ واسه يه چيزی

آدما يه فانوس دلتنگی تو دلشون دارن
که هميشه سوسو می کنه فکر نمی کنم هيچ وقت
از سوسو بيفته اون موقع هم که هر چيزی و هر کسی
که دلش واسش تنگ می شه کنارش باشه
دلش واسه يه جای ديگه تنگ می شه واسه يه چيز ديگه که ديگه اون دلتنگی خيلی
سختِ ازش رها شدن چون وقتی راحت می شه ازش که
بهش رسيده باشه

بعضی اوقات نزديک هم می شی ولی خودت نمی دونی

اون دلتنگی از نوعی هستش که
رسيدن بهش باقی دلتنگی ها رو پس می زنه
ولی ما آدم ها ی اين دوره هممون دلتنگيهامون
توی جيبمون حا می گيره نهايتش با سريعترين
راه يجوری رفع می شه کاش می شد همه اون دلتنگی رو
که قد يه دريا ، نه قد همه چيزِ هست رو درمونی واسش
پيدا کنيم .
يا حق
19/6/82

امروز ه ديگه نه ديروز 14مهر سالگرد تولد سهراب سپهري بود
سهراب سپهري شاعري كه شعر نقاشي مي كرد
و امرو ز سالگرد تولد فروغ فرخزاد بانوي كه تمامي پاييز ها را به قلم خويش مرور كرده
فرغ فرخزاد پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردني است

اين آخرين كار فروغي هستش كه متاسفانه نشد كه در دسترس عموم قرار بگيره
فريدون فروغي خواننده اي هستش كه من خودم رو با ترانه هاش احساس مي كنم
امروز سالگردش هستش
روحش شاد

خواب گل سرخ

چه مي شد كه مرزي نمي بود
براي نثار محبت
و انسان كمال خدا بود
چه مي شد كه نبض شقايق
تپش هاي هر قلب عاشق
وعشق آخرين حرف ما بود
چرا نه ...؟ چرا نه ...؟
چه ميشد كه دست من و تو
پل عشق و ايثار مي شد براي تمامي دنيا
و دنيا پر از شوق پروانه ها بود
و جنگل رهاورد گل دانه ها بود
چرا نه ...؟ چرا نه ...؟
چه مي شد كه اندوه ها رو
شبي باد همراه مي برد
و فردا هوايي دگر داشت
گل مهرباني به بر داشت
چه مي شد كه خواب گل سرخ
به روياي ما زنگ مي زد
و رويا همان زندگي بود
چرا نه ...؟ چرا نه ...؟

اين شعر رو از هفته نامه چلچراغ كه مطلبي درمورد اين خواننده محبوب نوشته بود پيدا كردم

فريدون فروغي

تمامي نوشته هاي صادق هدايت رو مي تونيد اينجا پيدا كنيد
واقعا زيباست مخصوصا مادلن
صادق هدايت

پاييز ديگری آمد و هنوز من از دلتنگی
پاييز سال پيش رها نشده گرفتار برگ های
پاييز ديگری شدم
باز هم وزش باد را به چشم می بينم که بی رحم بی رحم
برگ ها را با ريسمانی که بر گردنشان نهاده به اين سو آن
سو می کشاند .
هنوز از سوز پاييز قبل به خود می پيچم و می بينم که سوز
ديگری در راه است.